Daar zat zij dan parmantig in haar gloednieuwe elektrisch bestuurbare “fourwheeldrive-rolstoel” samen met één van haar behulpzame dochters bij de kassa van de Super de Boer haar dagelijkse boodschappen af te rekenen, al babbelende met de caissières, die links en rechts aan de lopende band zaten, die haar echter geen van allen konden verstaan, vanwege haar tandenloze mond.
“Ze is ook al ver in de zeventig en kan zelf niet meer zo ver lopen”. Bijna elke dag zag ik de oude vrouw, met één van de dochters aan haar zijde, voorbij komen, hangend en leunend op haar rollator…. en soms kwamen ze voorbij met oma zittend op de rollater …ongelooflijk. Daarvóór zag ik haar wel eens achter op de brommer bij één van de dochters door onze straat rijden.
“O, wat gevaarlijk” dacht ik altijd, “zo oud en dan met losse wapperende haren in weer en wind, als ze er maar niet afvalt.” zei ik dan hardop staande voor mijn keukenraam. Ik dacht dan: “Tjonge, stel dat ik mijn moeder achter op de brommer moest nemen uit pure armoede, omdat er geen auto is, maar ook om haar naar haar dagelijkse uitje, het winkelcentrum, te brengen.”
Ik stond dus achter haar in de rij bij de kassa, ik hoorde het gebrabbel voor mij zo aan en dacht aan de tijd dat zij bij ons in de Rompert in onze toko kwam om wat (gratis) broodjes te halen. Het was namelijk daar in de Rompert dat ik haar voor het eerst ontmoet had, ook toen begeleid door één van haar (vele) dochters. In die tijd deed CCB elke week straatevangelisatie op de brug in de Visstraat en deelden wij (lekkere zelfgemaakte) soep en koffie uit aan alle voorbijgangers. En deze ‘dochters’ en hun kinderen waren er bijna elke week om een ‘gratis bakje te halen’ en natuurlijk voor een vriendelijk gesprekje over van alles en nog wat, ook over ‘in Jezus geloven’ bijvoorbeeld. Ik was hun al jaren uit het oog verloren, maar nu waren ze bij mij in de buurt ‘geplaatst’ door de gemeentelijke huisvesting. Ik rekende af en liep achter hen aan naar buiten, oma stuurde nog heel erg onwennig haar nieuwe aanwinst door het winkelcentrum met haar dochter luid roepende naast haar: “Hé ma, recht houden dat stuur, …pas op, …remmen” enz. enz. Bijna iedere voorbijganger trok z’n wenkbrauwen op en schudde het hoofd… Ik dacht aan een Bijbeltekst uit Filipenzen 4 vers 5: laat uw vriendelijkheid bekend zijn bij alle mensen…de Here is nabij. Gelijk de daad bij het ingegeven woord voegende, liep ik naast hen en zei: “Gaat het een beetje, ’t is ook niet makkelijk hè oma?” Ze keek me aan en ik zag haar blik van: wie ben jij ook alweer? en zei (met zwaar Bosch accent ): “Ik mot het nog lere.” ” ‘t Is een mooi karretje hoor, beter dan die rollator,” zei ik. “Doe Annie (een andere dochter) de groete n van me” en ik liep door met mijn boodschappen. Achter me hoorde ik de dochter vragen: “Wie is dat??” “Oh, dat weet ik niet, maar ze kent Annie.”
LAAT UW VRIENDELIJKHEID BIJ ALLE MENSEN BEKEND ZIJN…DE HERE IS NABIJ!
Ik denk dat dit verhaal een dagelijks terugkerend tafereel is voor velen. Wij als christenen willen graag leven zoals de Bijbel ons leert, dit kost ons soms moeite.
Want vaak zie je geen enkel verschil tussen een gelovige of een ongelovige. Als je in een kerk rondkijkt zie je ook heel vaak geen vrolijke en blije mensen, maar juist vele bedrukte gezichten. Men heeft het vaak zo druk dat er weinig of geen tijd is voor de ‘naaste’, en laat staan een vriendelijk woord. Jezus heeft ons voorgeleefd hoe we om moeten gaan met onze medemensen, dat is niet altijd even makkelijk voor ons moderne gehaaste mensen. Wij pinkstermensen hebben geleerd om ons geloof tot uiting te brengen met ‘teksten’ en veel woorden, traktaten en ‘deur aan deur’ evangelisatie. Maar zou het niet veel makkelijker zijn om gewoon iedere dag ons christen zijn te tonen door welgemeende vriendelijke belangstelling voor het individu, zelfs zo dat het bij alle mensen (in onze omgeving) bekend is?? En het mooie is dan nog….dat de Here er dan ook bij aanwezig is…heel dicht bij zelfs. En laten we dan bidden dat Hij verder werkt in het hart van die persoon. aten wij onze opdracht elke dag met vreugde uitvoeren…. oefening baart kunst! En het leuke is dat je er zelf ook blij van wordt.
Fe